αμίλητος μιλάς (Ποίηση)

ποίηση τού ‘Αγγελου Αγγελίδη

Σκίτσο διαδικτύου

γυάλινος πύργος, διάφανος, φίλε η μοναξιά σου.

φλούδα λεπτή τα σύνορα παίζουν ανάμεσά μας.

τα μάτια σου δε τα ‘δωσες ακόμα στους τριγύρω,

τον κόσμο μας να δούμε, τον απρόσιτο.

***

φυλάκισες βαθιά τα αισθήματα, αθάνατε…

στοιβάζεις στα μηνίγγια σου μύριες τις παραστάσεις.

προσπέρασες από καιρό βλέμματα και απρέπεια.

ετοίμασες παράδεισο και για τους κολασμένους.

***

αμίλητος μιλάς…, στους ακοινώνητους.

αδιάφορα κοιτάς…, τους τιποτένιους.

δε ξέπεσες στη πρόκληση του ανόητου.

στάθηκες… όρθιος μαχητής, με δύναμη στο κρίμα.

***

τα χέρια σου… κουπιά βαριά τραβούν, για την Ιθάκη σου.

τα ξάρτια σου… σπασμένα, από μιά μήτρα δύσμοιρη.

τα μάτια σου… ανοιχτά, διαβάζουν άλλους κώδικες,

στέλνοντας στα εσώψυχα άμετρη καλοσύνη.

***

οι ήχοι μας…, χαρούμενοι τρίζουν στα τύμπανά σου.

συνθέτεις πίνακες στο νου…, γκρίζες οι πανδαισίες.

οι πόρτες σου ορθάνοιχτες…., με φως πολύ κι αγέρα.

αυγή κι ελπίδα στη καρδιά, η μόνη σου χαρά.

***

ξεβόλεψες τη μέρα μου…., πρώτη φορά που σ’ είδα.

μπλέχτηκα σε συλλογισμούς, θνητή εξήγηση να δώσω.

απόκαμα να σκέφτομαι τρόπους για να σωθούμε…

αδύναμος ορκίστηκα…., μόνο… μη προδοθούμε!!!

Αγγελος Αγγελίδης