Ακολουθήστε μας.
(Πρώτη δημοσίευση 14.07.2017)
Χρειάστηκε να επισκεφθώ την Διεύθυνση Μεταφορών και Επικοινωνιών Κατερίνης, στον δεύτερο όροφο του κτηρίου τού ΚΤΕΛ, για να μεταβιβάσω αυτοκίνητο σε όνομα τρίτου. Οι εντυπώσεις μου;;;
Περιβάλλον απαράδεκτο, να αναγκάζονται οι πολίτες να στέκουν όρθιοι και με το άγχος ποιος άραγε έχει σειρά να εξυπηρετηθεί, δίχως το “μαγικό” χαρτάκι προτεραιότητας. Η οχλαγωγία δεν σου επιτρέπει να ακούσεις τον υπάλληλο όταν σου μιλάει. Το χειρότερο είναι όταν σε στέλνουν «από τον Άννα στον Καϊάφα» (στον ίδιο χώρο) για μια και μόνο σφραγίδα αντί να το κάνει ο ίδιος υπάλληλος.
Αυτό όμως δεν είναι το ζητούμενο.
Θα σταθώ στην συμπεριφορά των υπαλλήλων που πληρώνονται με δικά μας χρήματα. Απαράδεκτοι έως και αγενέστατοι!
Μιλούν στον ενικό στον πολίτη, λές και είναι παιχνίδι τους. Κάποτε βάζουν και τις φωνές προσβάλλοντας τον πολίτη μπροστά στους άλλους. Η κυρία (μία και μόνη) που εξυπηρετούσε την ουρά στις μεταβιβάσεις, ακούστηκε να εγκαλεί πολίτη που τον έστειλε να πάρει αριθμό πρωτοκόλλου από απέναντι, και αναγκαστικά μιλούσε στο τηλέφωνό του. Μπροστά στον κόσμο του φώναξε με το επίθετό του δίχως κύριε “τάδε”: «Διαμ…η, εγώ σε περιμένω και εσύ μιλάς στο τηλέφωνο; Παράτησε το». «Μα περιμένω τον κύριο να ετοιμάσει τά χαρτιά που ζητήσατε» διαμαρτυρήθηκε ο κύριος Διαμ…ς!
Εκτός του ότι τά νεύρα των πολιτών ήταν στην… “τσίτα”, λίγο έλειψε γεροδεμένος αγανακτισμένος να τά βάλει με την υπάλληλο που δεν του έδινε να καταλάβει τί ακριβώς τού ζητούσε, και πιθανόν να χειροδικούσε κιόλας εναντίον της. Τελικά ηρέμισαν τά πράγματα.
Ήρθε επιτέλους η σειρά μου!
«Παράβολο έκοψες; Πλήρωσες;». «Μάλιστα κυρία, πλήρωσα, έχω τά χαρτιά μου εδώ».
Εγώ στον πληθυντικό εκείνη στον ενικό! Ας είναι, στην Ελλάδα βρισκόμαστε και τα καταπίνουμε.
Ζητούσε η υπάλληλος να πώ στοιχεία προσωπικών μου δεδομένων, ενώ «επάνω στο κεφάλι μου» υπήρχαν 5-6 πολίτες που περίμεναν την σειρά τους, και αναγκαστικά άκουγαν τά πάντα, όπως διεύθυνση κατοικίας, όνομα του τρίτου που γίνεται η μεταβίβαση και άλλα. Προσβολή και καταπάτηση των προσωπικών μας δεδομένων.
Κατέθεσα τελικά τά χαρτιά μου και με έστειλε απέναντι σε άλλον υπάλληλο να πάρω αριθμό πρωτοκόλλου. Επέστρεψα και μου ζήτησε φωτοτυπία της απόδειξης ότι το αυτοκίνητο πέρασε από το ΚΤΕΟ.
“Φωτοτυπία; Μα έχετε το μηχάνημα δίπλα σας”.
“Όχι, εσύ πρέπει να μάς φέρεις φωτοτυπία”.
“Εντάξει, από πού να την φέρω;”.
“Κάτω στο ισόγειο υπάρχει κατάστημα”.
Αναγκάζομαι να αφήσω την σειρά μου και να τρέξω από τον δεύτερο όροφο στο ισόγειο του ΚΤΕΛ να βρώ το κατάστημα. Το βρίσκω. Ζητώ φωτοτυπία και μου την βγάζουν. Πόσο κοστίζει; 10 λεπτά μου λένε, και τά πληρώνω. Ανεβαίνω επάνω στον δεύτερο και καταθέτω την φωτοτυπία. Όλα εντάξει, μου λέει η υπάλληλος και μου βγάζει την νέα άδεια κυκλοφορίας του Ι.Χ. στο όνομα του τρίτου που μεταβιβάστηκε εφόσον με εξουσιοδότησε ο ίδιος να υπογράψω για λογαριασμό του.
Ενημερώνω τον ασφαλιστή μου για την μεταβίβαση και του στέλνω αντίγραφο της αδείας. Την βλέπει και μου απαντάει ότι για έδρα τού Ι.Χ. μπήκε η Θεσσαλονίκη και κατά συνέπεια το ασφαλιστήριο θα είναι ακριβότερο κατά 40 ευρώ περίπου. Το Ι.Χ. έχει έδρα, ή μάλλον κυκλοφορεί χρόνια τώρα, στην Κατερίνη. Τηλεφωνώ σήμερα στο Μηχανολογικό να τους αναφέρω το πρόβλημα μήπως και γίνει η αλλαγή τής έδρας. Ο υπάλληλος σηκώνει το τηλέφωνο: «Ναι»! Δίχως να πεί ποιος είναι και σε ποια υπηρεσία τηλεφώνησε ο πολίτης, όπως γίνεται σε πολιτισμένες χώρες όταν ακούς τον υπάλληλο να λέει π.χ.: «Τμήμα συγκοινωνιών Πιερίας, μιλάτε με τον Γιώργο, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;». Καλά, ψηλά γράμματα και άγνωστα για τους Έλληνες, θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω!
Και πάλι ο υπάλληλος στον ενικό λές και ήμουν φίλος του ή… «κουμπάρος» του, διότι σε κάποια στιγμή έτσι με αποκάλεσε: «Άκου ρε κουμπάρε», έτσι και έτσι είναι τά πράγματα, λέγοντάς μου πώς δεν έβαλαν αυτοί οι ίδιοι διεύθυνση έδρας του αυτοκινήτου, αλλά αυτόματα βγαίνει σύμφωνα με το ΑΦΜ που υποβάλλει φορολογική δήλωση ο κάτοχος. Και στην Θεσσαλονίκη υποβάλλει την δήλωσή του ο νέος κάτοχος με συνέπεια να θεωρείται ώς έδρα του η Θεσσαλονίκη.
Παλαιότερα, όπου ήθελες δήλωνες ώς έδρα του αυτοκινήτου, όπως με ενημέρωσε ο ασφαλιστής μου, εκεί δηλαδή που στεγαζόταν και κυκλοφορούσε το αυτοκίνητό σου. Σήμερα αλλάξανε τά πράγματα. Εργάζεσαι στην Θεσσαλονίκη; Απαγορεύεται να έχεις αυτοκίνητο σε άλλη πόλη, με συνέπεια να χρεώνεσαι ασφάλιστρα επί πλέον και ας μη κυκλοφορεί ή να εδράζει το όχημά σου στην μεγαλούπολη. Εάν εργάζεσαι στην Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, και θέλεις αυτοκίνητο στην Κατερίνη, θα πρέπει από την Εφορία τής Θεσσαλονίκης να αλλάξεις την φορολογική σου κατοικία στην Κατερίνη, με αποτέλεσμα “ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι”!!!
Όλα αυτά πιθανόν να είναι οικεία στον Έλληνα και να μη τα δίνει σημασία αναγκαζόμενος να υποστεί “την βάσανο τής γραφειοκρατίας” και της καταπάτησης τής προσωπικότητάς του, όταν όμως ζείς ή έζησες σε πολιτισμένα κράτη με τά υπέροχα συστήματα που σέβονται την προσωπικότητα του πολίτη, όπως ο υπογράφων έζησε επί 20ετία στο εξωτερικό και είναι και υπήκοος Αυστραλίας, ε’ τότε τά βλέπεις με το μάτι ανοικτό και όχι με τις ελληνικές παρωπίδες που οι «μεγάλοι» εφάρμοσαν στους «μικρούς».
Τέλος, θα πρέπει να μάθουν επιτέλους οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι απευθύνονται σε πολίτες με αξία και δεν πρέπει να μάς υποβιβάζουν μιλώντας μας στον ενικό (εκτός εάν είναι φιλική η προσφώνηση) και ανάγωγα κάποιες φορές. Μπορεί να «έδεσαν τον γάϊδαρό τους» με μια θέση στο Δημόσιο, αυτό όμως δεν είναι και τόσο σίγουρο στις ημέρες μας. Ας προσέξουν.
Όσον αφορά τον Νομό μας, εφόσον για τους εδώ υπαλλήλους γίνεται η αναφορά, καλό θα είναι οι αρμόδιοι να τους κάνουν κάποια ιδιαίτερα μαθήματα καλής συμπεριφοράς, διότι εάν ποτέ φτάσει κάποια υπόθεση προσβολής τής προσωπικότητας στα δικαστήρια, ή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τότε τα πράγματα δεν θα είναι τόσο… ελληνικά, αλλά θα πληρώσουν ακριβά την αφροσύνη τους.
Όπως γίνεται δηλαδή και σε πολιτισμένες χώρες, όπου και αποζημιώνονται οικονομικά οι παθόντες.
Twitter
Επικοινωνία
YouTube
